اذانی، م. و عباسی، م. (۱۳۹۱). بررسی جایگاه فضای سبز با استفاده از ضریب آنتروپی و مدل ویلیام سوندر
رویکرد توسعه پایدار، نمونه موردی: شهرشیراز، جغرافیا و برنامه ریزی، ش ۴۲، صص ۲۲- ۱.
حمیدی، ز. و حسینی، ب. (1390). کشاورزی شهری، جلوه نقش، شماره 6، بهار، صص 61 - 58 .
خادمی، ش. و عسکرزاده، ز. (CPUL .(1391 منظر شهری همیشه سبز رویکردی نوین به تلفیق زراعت و
شهر، منظر، شماره 20 ، پاییز، صص 17 - 12 .
ربیعی فر،و.،زیاری،ک.وحقیقت نایینی،غ. (۱۳۹۲). ارزیابی توسعه پایدار شهر زنجان از دیدگاه زیست محیطی بر
پایه تکنیک SWOT ، مطالعات و پژوهش های شهری و منطقه ا ، ی ش 16 ، صص ۱۳۰- ۱۰۵.
شیبانی، م. و چمن آرا، س. (1391). شبکه مثمر شهری راهکاری برای دستیابی به توسعه پایدار. مجله منظر،
دوره 4، شماره 20 ، پاییز، صص 23 - 18 .
نهرلی، د.، عبدالهی، م. و ولی بیگی، م. (1390). بررسی عوامل محدود کننده توسعه بام های سبز در ایران بر
پایه تحلیل سلسله مراتبی. محیط شناسی، سال سی و هفتم، شماره 60 ، زمستان 1390 ، صص 98 - 89 .
Al-Chalabi, M. (2015). Vertical farming: Skyscraper sustainability? Sustainable
Cities and Society, 18, 74–77.
Angotti, T. (2015). Urban agriculture: long-term strategy or impossible dream?
Lessons from Prospect Farm in Brooklyn, New York. Public Health, 129,
336-341.
Colasanti, K. J. A., Hamm, M. W. & Litjens, C. M. (2012).The City as an Agricultural
Powerhouse?Perspectives on Expanding Urban Agriculture from
Detroit, Michigan.Urban Geography, Volume33, Issue3, 348-369.
Harms, A. M. R., Presley, D. R., Hettiarachchi, G. M. & Thien, S. J. (2013).
Assessing the Educational Needs of Urban Gardeners and Farmers on the
)