از مهمترین کارکردهای یک برنامهریزی آموزشی مؤثر در سطوح مختلف، به خصوص وقتی درباره ترویج علم به قشر عمومی جامعه بحث میشود، نمایش جذابیتهاست. این جذابیتها هم نه به عنوان هدف بلکه به عنوان ابزاری برای جذب مخاطب و ماندگار کردنِ مخاطب نسبت به آموزشهای ارائه شده طراحی و ارائه میشود. در آموزشهای رسمی و در سطوح گوناگون دست طراحان آموزشی به دلایل متنوعی از جمله فضای آموزشی، حوزههای مفهومی و... در ایجاد جذابیتِ آموزشی و محتوایی بسته است. اما در فضاهایی همچون موزههای علم و مراکز علم (هریک به شیوه انحصاری خود) امکان استفاده از ابزارها، فنون و روشهای مختلف برای ایجاد جذابیت و پایداری آموزشی (ترویج علم و دانایی) به شکلی بسیار وسیع میسر است.
)